معتقدم که این‌جور کتاب‌های «معرفی» چندان دانشی به آدم اضافه نمی‌کنه. آدم انقدر اطلاعات پیدا نمی‌کنه که بتونه درباره‌ی هیچ‌کدام از موضوع‌های مورد بحث حرف بزنه. با‌این‌حال، خوندن این کتاب‌ها مفیده، از این جهت که نورون‌های مغز را آماده‌ی دریافت اطلاعات می‌کنه (هاه! چقدر باکلاس گفتم!) بنابراین، اگر این کتاب مقدمه‌ی خوندن کتاب‌های دیگه باشه، حتماً مفیده.
درباره‌ی ویتگنشتاین و فلسفه‌ی تحلیلی هم یه چیزهایی حالیم شد.
          

            سرگذشت فلسفه ي برايان مگي، اولين كتاب درست حسابي بود كه درباره ي فلسفه خوندم، و هنوزم فكر ميكنم يكي از بهترين كتابايي بود كه خوندم و ازش ياد گرفتم. مردان انديشه رو ميشه ادامه ي فلاسفه ي بزرگ دونست. به همون شيوه برايان مگي درباره ي فيلسوف ها و فلسفه شون با استادها و كارشناسان مربوط، مصاحبه ميكنه، اما فرقش اينه كه چون توي مردان انديشه با فلسفه ي معاصر سروكار داريم، برايان مگي اغلب مستقيم با خود فيلسوفاني مثل ماركوزه، كوآين، چومسكي و جان سرل صحبت ميكنه كه به نظر من خيلي جذابه. اغلب كتاب به فلسفه ي تحليل زبان مربوطه كه خب من بدم نميومد چون ياد گرفتم كلي ازش، اما كاش به مباحث ديگه اي مثل فلسفه ذهن هم پرداخته شده بود.