در آغاز کتاب شرحی از زندگی، آثار و دیدگاه های "میشل ایکم دو مونتنی"، نویسنده فرانسوی (1533 - 1592) آمده است. پس از آن برگزیده ای از اثر مشهور او "Essais (تتبعات/ آزمون ها یا مقالات) به فارسی برگردانده شده است. نویسنده در این اثر تنها به فکر آن است که درباره همه مسائل داوری کند، خواه برای شناختن مسائل بسیار عمیق و پیچیده خواه برای حفظ موضوع های بیهوده و بی ارزش. در نتیجه، مونتنی در حین عرضه کردن اصول داوری ها درباره مسائل گوناگون، اصولی نیز از زندگی و نماهایی از تجربه های شخصی پیش چشم خواننده می گذارد. "تتبعات، به مثال شب های آتنی آولوس گلیوس و "درس های" بسیاری اومانیست های رنسانس، در آغاز کار، مجموعه ای از شواهد دسته بندی شده با شرح و تفسیر مختصر با مجموعه ای از دستورهای اخلاقی برگرفته از اخلاقیات روزگار باستان بیش نیست.... مونتنی از مشرب فلسفی رواقی (که تاثیر آن در پاره ای ازتتبعات I، 19 ـ به ویژه محسوس است) و از این مبدا "که فلسفیدن فرا گرفتن هنر مردن است" مسیر خود را آغاز می کند و، از راه مشرب شک (که مضامین عمده ی آن با دامنه ای فراخ در دفاعیه ی معروف رایموند و سابونده پرورده شده است. II، 12) به فلسفه طبیعت می رسد که، اگر بیش از هر چیز بر فرمان برداری از دستور سقراطی در معرفت نفس مبتنی نبود، آدمی دچار این وسوسه می شد که آن را به مشرب اپیکوریان نزدیک شمارد.... مونتنی با خودنگری، نه همان "مدام به تکان" درمی آید بلکه مبلغی حقایق کلی درباره ی سرنوشت بشری و، به قول خود او، "حکمت اخلاق" تام کشف می کند (III، 2). این حکمت اخلاق اساس بر تامل در یکی از تعلیمات اخلاقی کهن، یعنی "بروفق طبیعت زیستن"، استوار است. مونتنی اعتقاد دارد که طبیعت حامی همه جانداران است و، به نرمی و مهربانی، آن ها را، "به اعمال زندگی و موجبات رفاه و آسانی" سوق می دهد... آخرین فصل تتبعات تقریبا با این نتیجه گیری پایان می یابد: "این که آدمی بداند چگونه باید از هستی خود لذت ببرد کمال مطلق و توان گفت امری الاهی است".