ما درباره مسئولیت امر به معروف و نهی از منکر نگرش منسجمی نداریم و در حالت نوسان بین دو سوی افراط و تفریطیم. غالبا شاهد نگاهی محدود به این مسئولیت بزرگ هستیم. در پی آن معمولا شیوه درستی در اجرای این فریضه دیده نمی شود و شرایط، آداب، و اخلاق آن رعایت نمی گردد. گویی آمران تنها در پی اسقاط تکلیف اند و کاری به پیامد بلندمدت کار خود ندارند. به همین سبب گاه برای پیشگیری یا زدودن یک خطا، خطاهای دیگری مرتکب می شوند. در برابر نگرش سنتی بالا و در واکنش به این جنس امر به معروف و نهی از منکر، شاهد نگاه نادرست متقابلی هستیم که آن را بی موضوع می کند و می کوشد آن را از عرصه جامعه بزداید. گویی این فریضه امری تجملی یا تحمیلی است و می توان مسلمان زیست، بی آنکه کاری به آن داشت. در حالی که مسلمانی مستلزم و مقتضی داشتن حس مسئولیت اجتماعی است.