آره شاید آدم خوبی نیستم. شاید فقط یک موجود احمقم. پدر مرده و ما زنده ایم؛ ما اینجا زندگی می کنیم، نه اونجا. من دارم تو یک اتاق زندگی می کنم و تورو می بینم؛ وقت هایی که با مهربونی به دیدنم میای و می بینی که من به خاطر این تحریک های عصبی، برای انجام کارهام به پرستارم وابسته م. خب تعجبی هم نداره که احمق و احمق تر بشم. این افکار، وقتی به سراغم میان که یک موج نورانی به ذهنم هجوم میاره و تمام وجودم رو پر می کنه از حس قدرت و نشاط فهمیدن. اون موقع است که حس می کنم تمام رمز و راز هستی رو برملا کردم. بعد، وقتِ داروی استفراغه یا شون? موهام یا وقت تعویض ملحفه ها. به نظرم من به قله هایی رسیدم که از اونجا همه چی روشن و واضحه...