#آقای_جودت_و_پسران
#اورهان_پاموک
مطالعه کتاب آقای جودت و‌پسران نوشته اورهان پاموک به اتمام رسید. از پاموک چندین کتاب خوندم، نام‌من سرخ،‌زنی با موهای قرمز،‌خانه خاموش، با هیچکدام از کتاب ها به اندازه این کتاب غریبی نکردم،‌سردرگمی‌که در‌کل‌کتاب در مردان خانواده جودت و اطرافیان آنها وجود داشت به شدت آزاردهنده بود، این حس که توان قبول‌مسئولیت را ندارند، این تفکر‌که میتوانند با وجود اینکه مسئولیت خانواده‌ای رو‌قبول‌کردند از زیر بار آن شانه خالی‌کنند، اینکه بیخیال خانواده و بریم‌جامعه‌رو بسازیم، مملکت رو بسازیم، اصلا برام‌قابل قبول‌نیست، حس‌دیگه ای که بهم دست داد این بود که حتی نسل‌بعدی هم چیزی از زندگی‌من، از کارهای من از تفکراتم،‌دو‌دلی ها‌و‌دغدغه‌هام نخواهد فهمید،‌پس‌واقعا اولویت بندی و فکر‌کردن به خود و عزیزانه که مهمه، چقدر احتمال داره اقدامات من برای نسلها تاثیر‌گذار باشه؟ انقلابی‌بودن یا نبودن،‌مساله این‌است.
        

          به شدت کسل کننده بود
        

          داستان سه نسل از خانوادهٔ جودت‌بیک در سه دورهٔ زمانی در استانبول. بخش اول جوانی آقای جودت‌بیک و سال‌های پایانی عثمانی، بخش دوم سالهای پیری آقای جودت‌بیک و جوانی فرزندانش در حوالی سال‌های ۱۹۳۰ و بخش سوم هم پس از فراز و نشیب‌هایی که به خانواده گذشته و حوالی سال‌های ۱۹۷۰.

کتاب به شدت خسته‌کننده، کند و بی‌قصه است. بیشتر از این که یک رمان باشد، یک زندگی‌نگارهٔ داستانی-تاریخی است. برای آشنا و فقط آشنا شدن با حس و حال ترکیه و استانبولش در قرن گذشته مناسب است. اما چیزی بیش از این در چنته ندارد.
و ضمن عذرخواهی از پاموک‌دوستان، اصلا نپسندیدمش. تازه نوبل هم گرفته است!!