ایده جذاب بود ولی داستان کنی خسته کننده بود.
        

          اون‌قدری که فکر می‌کردم برام جالب نبود. اوایل کتاب وایب بامزه‌ای از فضای کافه می‌گرفتم ولی بعد از مدتی همه‌اش عادی شد برام. روند داستان به نظرم خیلی کند بود و می‌تونست خیلی سریع‌تر و بهتر جلو ببره داستان رو. اینکه قلم نویسنده و کلا زبان انگلیسیش خیلی ساده بود اذیتم می‌کرد. خیلی باید سعی می‌کردم که یه حسی از متن بکشم بیرون. درکل ایده داستان هم بد نبود منتهی به نظر من یه سری قوانینی که برای سفر توی زمان وجود داشت مسخره بود و اگه نبود بهتر بود؛ که خب شاید یه سری‌ها همین خاص بودن قوانینو نقطه قوت داستان بدونن.
فکر کنم همین دو ستاره کافی باشه نه؟
        

          The concept of time traveling without being able to change anything in the present was initially what made me read this book. It was specially compelling because I already knew people who go to the past or the present would just talk and communicate with people of that time. And communication, and how much of big problems would be easily solved only if people talked with eachother is something that I always find myself thinking about. And in that aspect this book was everything I could ask for. However the character building is what ruined this book for me. There wasn't much depth to them so I didn't get attached to any of them and therefore couldn't get emotionally connected with them.
Over all an average read.