تاسیس باشگاهی برای سیگاری ها فکر تازه ای نیست. در انتهای قرن نوزدهم تعدادی باشگاه ویژه ی سیگاری ها در لندن وجود داشت که همگی هم پر رونق بودند. این باشگاه ها ((دیوان)) خوانده می شدند... دیوان از نظر لغوی ریشه در زبان فارسی دارد. این کلمه که سکندری خوران راه خود را به زبان انگلیسی باز کرده و معنایش از مجموعه ی اشعار به بارگاه و بعد به اتاقی که یک سمتش به حیاطی باصفا باز باشد و بعد به یک جور مبل تغییر کرده، در مقطعی هم بر باشگاه ویژه ی سیگاری ها دلالت می کرده و به خوبی نشان می دهد چگونه از یک نقطه عزیمت یکسان، در این مورد یک کلمه، می توان به چیزهای متفاوتی رسید و از منشا اولیه اش فرسنگ ها دور شد. دیوان های اواخر قرن نوزدهم مکانی بودند برای جنتلمن های انگلیسی تا در آرامش سیگار بکشند. این باشگاه ها همچنین محلی بودند برای در امان ماندن از زن ها که عضویت شان مطلقا ممنوع بود. اما حالا که در پایان قرن دیگری هستیم، همه چیز فرق کرده. سیگار دموکراتیزه شده.. سیگار به اعتیاد علنی قرن بدل شده، اعتراف بین المللی به این که تنفس هوا به خودی خود کافی نیست.