... چنین کسی نه نیاز دارد که عبوس باشد و نه تباه و درهم شکسته، بلکه فقط نباید زاهد و سانیاسی (گوشه نشین) باشد. او با «استخوان های پرتوان بر زمین استوار» می ایستد، او با تمام قدرت به زندگی آری می گوید، او با شجاعت زیستن، تمام رنج ها و مرارت های زندگی را به جان می خرد، و فلسفه اش وی را تا بدانجا کشانده که مرگ را با بی تفاوتی، سوار بر بال های زمان چون نمودی دروغین و شبحی ناتوان در نزدیکی خود می نگرد، شبحی که نمی تواند هیچ چیز را به هراس افکند، زیرا فرد یادشده نیک می داند که فقط «اکنون» در هیات لحظه ی حاضر برای او هستی دارد...