روزی دوستی پرسید کدام یک از داستان هایت را بیشتر از همه دوست داری. گفتم نمی دانم. اما رفتم توی فکر. انتخاب سختی بود تصمیم گرفتم از خیر جواب دادن به این پرسش مزاحم بگذرم، اما پرسش مزاحم ول کنم نبود، توی سرم می‌چرخید و وسوسه ام می‌کرد.حالا خودم بودم که می‌خواستم بدانم کدام یک؟ به هر داستان که فکر می‌کردم، داستان دیگری خودش را جلو می انداخت و خودنمایی می‌کرد.شخصیت ها دورم را گرفته بوند و به یادم می آوردند که بیش از دیگران مستحق تایید و شناخت هستند.تعدادشان به تدریج زیاد میشد به هم خبر داده بودند و همه شان می‌خواستند در این انتخاب شرکت کنند.حتی آقای الف که با صنلی چرخدار آمده بود.آن قدر پیر بود که با خودم گفتم: ای خدا این که به زودی خواهد مرد.همچنان منتظر نبوت بود و با نگاهی شماتت بار به چشمانم خیره شده بود.از اینکه فراموشش کرده بودم خجالت کشیدم.به خودم گفتم: در اولین فرصت میروم سراغش و اگر واقعا دلش خواست برگرده ایران، برش می‌گردونم. وقت انتخاب رسیده بود.کدام یک؟انتخاب یک داستان محال بود. بهترین وجود نداشت. تمام داستان ها به چشم من تار و پود سرنوشتی همگانی بودند.سرنوشت همه ما یازده داستان را کنار گذاشته بودم که شنیدم کسی از دور داد می‌کشد صبر کنین ما هم برسیم خانم ناز و گرگه بودند که با چمدان های طناب پیچ و بقچه های رنگین از شهرستان رسیده بودند با با کشت و سقلمه راه خودشان را بازکردند و جلوتر از همه ایستادند.با انتخاب داستان«خانم ها»دوازده داستان تکمیل شد و دوازده عدد کاملی بود.