این اثر از نظرگاه هنر زبانی-ادبی،یک «پدیده»است که غیر از چند نمونه که اشادوار یاد شد،در نیم سده احیر همانندی ندارد و بی شک توجه اهل نظر را بر خواهد انگیخت.
استاد بهاالدین خرمشاهی 
لیکن،خداوند عشق را شایسته دورترین مکان های دل آدمی کرد؛آن چمنزارهای آفتابی ناشناخته و نابسوده در میان دره ها 
آن را که به رسوایی گراید،تنی سوزان و دلی سرد است 
باشد که عشق را چون دو بلوط بن در شیبگاه کوهستان باشید.
آن درختان که هزار سال،سایه هاشان با یکدیگر آمیخته بماند.
و شاخه هاشان در روزگاران دیر و دراز،در هم باشد.
زیرا که عشق آدمی،همچون آسمان باشد؛
آن مرتع پیکران که هیچ از چریدن،زوال نگیرد.