اساس فکر شیعه در مسئله امامت با فکر اهل تسنن مختلف است و این دو فکر از ریشه با یکدیگر اختلاف دارند. . . . کما این که مسئله‌ای که به این شکل مطرح می‌شود که... امام را پیغمبر باید تعیین کند یا مردم باید او را انتخاب کنند به این صورت صحیح نیست، زیرا آن چه شیعه در باب امامت می‌گوید و می‌گوید به نصّ است، غیر از آن چیزی است که اهل تسنن می‌گویند و می‌گویند به شوراست. نه این که درباره‌ی یک چیز بحث می‌کنند و یکی می‌گوید آن چیز به نص است و دیگری می‌گوید همان چیز به شوراست.

در نظر شیعه مسئله‌ای به نام امامت مطرح است که اهل تسنن از اساس آن را قبول ندارند نه این که در شرایطش با آن‌ها اختلاف دارند. درست مثل مسئله نبوت است در مقابل منکرین نبوت. شیعه امامت را در سطحی آن‌چنان بالا می‌برد که قهراً اگر کسی آن فرضیه را پیش بکشد و قبول کند، نمی‌تواند قبول نکند که امام باید از طرف خدا تعیین شده باشد. همین طور که در نبوت هیچ‌گاه نمی‌گویند مردم بنشینند و نبی انتخاب کنند، قهراً در مورد امام در آن سطحی که شیعه می‌گوید نیز جای این حرف نیست که مردم بنشینند و چنان شخصی را انتخاب کنند.