این کتاب رو سال گذشته در یک همخوانی هفتگی با دانشجویان رشته‌ی ادبیات فارسی خوندم که خوشبختانه و از بخت بلندم، خود دکتر خطیبی (روانشون شاد ☹) هم در بعضی جلساتش حضور داشتند. خواندنش در کنار کسانی که نسبت به من تجربه و دانش بیشتر و تخصصی‌تری داشتند خیلی دلچسب بود و باعث شد فارغ از فهم و خوانش متن، کلی اطلاعات جانبی هم به دست بیارم.
.
فرامرزنامه، همونطور که از نامش پیداست، شرح دلاوری‌های فرامرز، پسر رستمه. داستان در روزگار کی‌خسرو کیانی و پیرامون زمان جنگ‌های ایران و توران رخ میده.
سراینده‌ی کتاب هنوز مشخص نیست. جالبه که این منظومه، وارون بقیه‌ی داستان‌های کهن ایرانی، هیچ مقدمه‌ای نداره و احتمالا به این دلیله که قرار بوده به شاهنامه‌ی فردوسی افزوده بشه اما نشده.
قطعا فرامرزنامه از نظر کشش داستانی و جذابیت‌های متنی و ادبی با شاهنامه قابل مقایسه نیست. اگر بخوام با شاهنامه مقایسه‌ش کنم احتمالا ۲ یا حداکثر ۳ ستاره بگیره‌.
اما نسبت به خودش ۴ میدم. اون یک ستاره‌ای هم کم کردم به دلیل این بود که بعضی بخش‌ها رو خیلی کش می‌داد و میشه گفت اطناب داشت. در عوض بعضی جاها انقدر تند رد می‌شد که خواننده با خودش می‌گفت کاش سراینده این مطلب رو کمی بیشتر باز کرده بود. دیگه این که یه جاهایی واقعا تکراری بود. یعنی مثلا فرامرز دوبار در دو جای گوناگون با اژدها می‌جنگه اما شرح این نبرد تقریبا یکسانه و آدم حس نمی‌کنه داره نبردی در شرایط زمانی و مکانی متفاوتی رو می‌خونه.
.
در پایان...
فرامرزنامه از اون کتاب‌هاییه که پیشنهاد می‌کنم بخونید اما اشتباه من رو تکرار نکنید. یعنی هرگز موقع خواندن با شاهنامه مقایسه‌ش نکنید چون دیگه نمی‌تونید اونطور که شایسته‌ست ازش لذت ببرید.