همزمان با این کتاب داشتم «جامعه باز و دشمنان آن» از کارل پوپر را هم می‌خواندم. پوپر آنجا افلاطون را متهم میکند به توتالیتر بودن و اینجا مشهود بود که این برچسب به افلاطون میچسبد چون او معتقد به تفکیک قوا نیست و حاکم مدینه را بالاتر از قانون میداند.
افلاطون دموکراسی را نمی‌پذیرد و آن را بدتر از الیگارشی و زمینه ساز استبداد میداند.
حکومت را حق حکیمان میداند و به آموزش و پرورش بهایی فراوان می‌دهد. مخصوصاً موسیقی در دستگاه آموزشی او جایگاه والایی دارد و تفوق ورزش بر موسیقی (فرهنگ) را فساد آور میداند.
در انتهای کتاب کویره برخی مسایل مطرح شده را جمع بندی کرده که به نظرم کمی خواسته آبروی رفته دموکراسی را برگرداند.
آخرین بخش کتاب هم گزیده ای از یک رساله خواجه نصیرالدین طوسی در باب انواع مدن است که در این جایگاه خوش نشسته. با تعریف خواجه نصیر معادل مدینه های غیر فاضله تقریباً این چنین می‌شود:

تیموکراسی: مدینه جاهله
الیگارشی: مدینه فاسقه
دموکراسی: مدینه ضالّه

امروز یکی از دوستان گفت مرجع این تقسیم بندی خواجه نصیر، فارابی است. الله اعلم