تا فراموش نشوی همون روایت هاییه که صهیونیست ها می خوان فراموش شه! روایت هایی که راوی های اون آخرین کسانی هستن که فلسطین رو قبل از آلوده شدن به سرطان صهیونیسم دیدن و اولین نسل از کسانی که رنج آوارگی رو کشیدن.
شاید شما هم شنیده باشید که بعضی ها میگن:فلسطینی ها خودشون خونه شون رو ول کردن و رفتن. توی این کتاب فلسطینی هایی که خونه شون رو ترک کردن روایت کردن که چطور با جنایت و قساوت از خونه شون رونده شدن و چطور وجب به وجب مقاومت کردن و شهید دادن و چطور کشورهای عربی و سازمان ملل و انگلیسی ها همه دست به دست هم داده بودن تا آواره بشن.
فلسطینی ها عجیبن. این پیرمردها و پیرزن ها همه مطمئن بودن روزی برمی گردن خونه شون. امیدشون هیچوقت ناامید نشده بود چون می دونستن صاحب اون خونه ها و زمین هان و خدا جای حق نشسته.
هر روایت مثل هیزمی بود که توی آتش بندازی. خشم خالص بودم از جنایت علیه زن و بچه، از پست فطرتی اتوکشیده انگلیسی، از اون نقاب کریه مضحک انسان دوستی سازمان ملل و....
هیچ عبارتی مثل انسان متمدن پوزخند آور و گریه دار نیست!