دومین کتابی بود که از این نویسنده خوندم، زبان ساده و عاری از اصطلاحات تخصصی روانشناسی باعث میشه کتاب برای عموم مخاطبانش، قابل فهم و کاربردی باشه.
سایه در واقع آن بخش از وجود و شخصیت آدمی است که می کوشیم تا نهانش کنیم، تمام ویژگی ها و تکانش های منفی که از برملا شدن آنها (خودآگاه یا ناخودآگاه) هراس داریم. 
نویسنده با بیان مدل الاکلنگ به خواننده یاد میده که چطور بصورت آیینی و تشریفاتی به سایه ی وجودش احترام بگذارد و سعی کند این بخش را به حیطه خودآگاه خود بیاورد تا بجای انرژی مخرب آن، از نیروی سازنده و خلاقش بهره گیرد.
          

            این کتاب سعی دارد با ساده ترین شکل ممکن از ما بخواهد تا با نیمه دیگر وجودمان دست دوستی بدهیم؛ نیمه‌ای که اگر به جای سرکوبش با آن آشتی کنیم، می‌تواند باعث دگرگونی‌‌مان شود.
انگار که همه ما را دعوت کند تا با جهان درونمان آشتی و از پس تاریکی‌ها، طلامان را پیدا کنیم...
علاوه بر این به جای قضاوت دیگران، اگر خودمان را جایشان بگذاریم شاید درک متفاوتی از آنجه فکر میکردیم به دست بیاوریم و همدیگر را بهتر درک کنیم..یک آشتی درونی و بیرونی. 

《اگر خود را به عنوان جهانی کوچک نبینی که کل هستی در توست،به عنوان فردی جدا از کل هستی زندگی خواهی کرد》