مواجهٔ آدمی با تنهایی‌اش و درک ریشه‌هایش یکی از ترس‌ها و فرارهای همیشگی اوست. در این کتاب از  دید زنی جوان و مردی سالمند  این مسأله به‌خوبی به تصویر کشیده شده است. متأسفانه سانسور مانع شده تا مترجم آنگونه که باید معنا و احساس لازم را در بعضی موقعیت‌ها منتقل کند.
کتابی بود که دوستش داشتم و اندوه عمیق انسانی را در من ته‌نشین کرد.
        

          [تو خودت را دوست نداشتی، هیچ مردی را هم دوست نداشتی، ما آدم‌هایی هستیم که نمی‌توانیم کسی را دوست داشته باشیم، شاید ما همدیگر را به‌خاطر شباهتمان به هم دوست داریم‌...
قبلا هیچوقت از مرگ نمی‌ترسیدم، هنوز هم نمی‌ترسم، اما به این فکر می‌کنم که تو تک و تنها چه کار خواهی کرد. هرچند من باشم یا نباشم تو غمگینی، این تغییر نمی‌کند، اما وقتی من نباشم، تو، هم غمگینی و هم تنهایی.]
‌
خیلی صبر کردم، فکر کردم، دوباره کتاب رو خوندم، تا بفهمم چجوری باید ازش بنویسم. چجوری بنویسم که مخاطب ارزش این داستان رو بفهمه؟ چجوری بنویسم که بره بخرتش، بخونتش، بفهمتش؟
نمیدونم.
واقعا نمیدونم.
حسم انقدر به این کتاب و به این قصه،حسم به تک‌تک شخصیت‌هاش و داستانهای خاص خودشون،تنهاییشون،قلب‌های شکسته‌شون،حسم به تک‌تک کلمات این کتاب انقدر قوی و زیاده که نمیتونم یه #معرفی_کتاب ازش داشته باشم اینجا.
‌
بنابراین تصمیم گرفتم از اکثر جاهای کتاب که خیلی دوسشون داشتم، یه عکس داشته باشم توی پیجم. بعید میدونم با این تیکه‌ها کتاب #اسپویل بشه! ولی اگر سه چهارتا اسلاید اول، کار خودش رو کرد و قانع شدین که برید این کتاب رو بخرید بخونید، پیشنهاد میکنم دیگه اسلایدهای باقی‌مونده رو نخونید ...
اگر هم انقدری به من و سلیقه‌ی من توی انتخاب کتاب اعتماد دارید که نیاز به خوندن اسلایدها نباشه، لطفا لطفا لطفا یه ۱۳۰ هزار تومن کنار بذارید و توی اولین کتابفروشی‌ای که #تاریخ_خاص_تنهایی رو دیدید، بخریدش و بخونیدش...
اگر مثل من احساساتی باشید،
معنیِ تنهایی رو بدونید،
درد و رنج و سوگِ ترک شدن رو تجربه کرده باشید،
این کتاب حرفهای زیادی برای شما خواهد داشت.
‌
[آدم‌ها همیشه از خوشبختی حرف می‌زنند، نمی‌دانم این چه‌جور چیزی است،
یا خوشبخت نبودم یا چون نمی‌دانستم خوشبختی چی است خوشبختی‌ام را نفهمیدم،
اما هیچوقت احساس خوشبختی نکردم...
چیزی که می‌خواهم بهت بگویم این است که خوشبخت نبودن لزوماََ به معنای مایوس بودن نیست...
اگر خوشبخت نیستی، نیستی که نیستی،
اهمیت نده...]
        

          کتابی با درون مایه عالی و تامل برانگیز بر معنای عشق و ترس و مرگ
میشه گفت جزو آن دسته کتاب هایی هست که سال های آینده سراغش خواهم رفت.
        

          
معمولا علاقه ای به ادبیات ترکیه ندارم. شافاک، پاموک و ... را امتحان کردم و چنگی به دل نزد و در قفسه کتاب فروشی سمت ادبیات ترکیه نمی روم. اما آن رو فرق می کرد انگار. دو ماه پیش بود شاید رفته بودیم پارک هنرمندان برای مافیا و تا بچه ها جمع شوند سری به کتاب فروشی داخل عمارت زدم. ورق می زدم و از چرخیدن لاک کتابها لذت می بردم. (تاریخ خاص تنهایی) اسمش جذاب بود. می شد گزینه خرید باشد. اما اسم نویسنده، برای اطمینان صفحه عنوان را چک کردم. ترکیه ای بود. صفحه ای اول را خواندم. شروع جذابی نداشت. ضربه ای که بخواهد مشتاقت کند به ادامه.. برخلاف معمول که از ترس لو رفتن قصه، خلاصه ی پست جلد را نمی خوانم، اینبار خواندم. انکار محورش عاشقیت بود در همان چند خط چندین بار عشق آمده بود. سریالهای زرد ترکیه ای به ذهنم ریخت. کتاب را سر جایش گذاشتم. کتاب من نبود. چرخ زدن در کتاب فروشی اما نمی دانم چرا با این همه گزینه منفی در نهایت با (تاریخ خاص تنهایی)از کتاب فروشی خارج شدم. 
 امروز تمامش کردم. و چقدر شبیه حال این روزها یم است. شرح درد. ترس مرگ. اما با روایتی جذاب و متفاوت. روایت سه انسان که به جبر در عمارتی قدیمی با هم زندگی می کنند .  فلش بک های به موقع و خرده داستانها، به مرور هم قصه را روایت کرده و هم پرداخت کارکترها را در ذهن خواننده تکمیل می کند.  شخصیت های به شدت ملموس و باور پذیر در عین خاص بودن. 

کتاب خوب به مخدر می ماند. درد را تسکین میدهد. حادثه اول درد جسم می آورد. درد جسم که کمی سبک شد  ذهن را درگیر می کند. تصویر می سازد پشت تصویر. وارد خواب می شود. ترس می آورد.  کتاب درد ذهن را می کاهد. پس از حادثه ، کتاب خوب بخوانید باشد که رستگار شوید.