از مقدمه کتاب :آن جا، پشتِ در افتاده بود.بوی چوب کهنه، باروت و روغنِ اسلحه از داخلِ کمدِ گوشه ی اتاق به مشام می رسید. زمانی که نورخورشید از ورای پنجره وارد اتاق گردید، نواره ای از آفتاب پس از گذر از درون قفلِ درِ کمد، شکل ساعت شنی را به خود گرفت. اگر خورشید از زاویه ای دیگر می تابید، می توانست به اسلحه ای که در میان قفسه قرار گرفته بود جلایی مات ببخشد.اسلحه یک اُدسای روسی بود؛ نسخه ای کپی شده از اِستِکین، اما معروف تر.این اسلحه ی بدقواره و اتوماتیک به خیلی جاها سفر کرده بود؛ همراه با قزاق های ساکنِ لیتوانی به سیبری رفته و بین مراکز فرماندهی اورکاهاواقع در جنوبِ سیبری این دست و آن دست شده بود و قبل از این که بعدها به خانه ی رئیس زندانی برسد که عادت به جمع آوری انواع اسلحه داشت، به رئیس گروه تبهکاری قزاق ها، یعنی یک آتامان تعلق گرفته بود. این آتامان، اسلحه در دست، توسط افسر پلیسی کشته شده بود. در نهایت این اسلحه توسط «رودُلف آسایف» به لقبِ دُبی ای، به نروژ آورده شده بود؛ آسایف کسی بود که قبل از ناپدید شدن، بازار موادمخدر اسلو را با فروش مخدرِ هروئین مانندی به اسم ویولن قبضه کرده بود و حالا این اسلحه در اسلو در منطقه ی هلم‏ن کولن، یا به طور دقیق تر، در خانه ی «ریکل فاوک» قرار داشت. این اُدسا خشابی داشت که می توانست بیست تا گلوله ی ماکارُف نُه در هجده میلیمتری را در خود جای دهد و علاوه بر این که قادر بود گلوله ها را به صورت تَکی شلیک کند، رگباری هم آتش می کرد. دوازده گلوله در خشاب باقی مانده بودند.سه تا از این گلوله ها به سمت رقبایِ مواد فروشی که اهل کوسوای آلبانی بودند شلیک شده بود که فقط یکی از آن ها به هدف خورده بود.دو گلوله ی دیگر «گوستو هانسان»، دزد و دلالِ موادمخدری جوان را کشته بود که پول و موادِ آسایف را به جیب زده بود.هنوز بوی سه گلوله ای که آخرین بار از اسلحه شلیک شده بودند به مشام می رسید؛ هنگامی که افسر پلیس پیشین به نام «هری هول» در حال بررسی پرونده ی قتل گوستو هانسان بود، این سه گلوله به سر و سینه اش شلیک شده بودند؛ آن هم در صحنه ی جرمِ همین پرونده: هاوسمنس گیت، پلاک 92.