شیطنت که نبود... حرف دل بود! چرا فرار؟ چطور بعضی شب ها... بعضی صداها... بعضی آدم ها مثل نسیمی می شینن کنج دل؟ چطور میشه که یک دفعه خیلی ناگهانی خالی میشی؟ چطور میشه که غم ها همه باهم میرن و برق شادی توی دلت نور می ندازه؟ خودمم نمی دونم... ولی همین لحظه... همین حالا، پشت هر ناز، پشت هر نیاز، من غم هامو بدرقه کردم، حالا من بودم و هوایی که نوازشم می کرد... من بودم و داغی نگاهی که تا مغز استخونم رو گرم می کرد، من بودم و حس غلیظی از دوست داشتن امشب عجیب غریب شده بودم. این مهری من نبودم مهری همون سال ها برگشته بود. شاید از پشت دری که غم ها به هوای رفتن، بازش کرده بودن و حالا مهری همون روزا سرک کشیده بود به خلوت دونفره ی ما و عجیب تر از من مردی بود که از تمام دروازه های وجودیم گذشت.