علی به شدت مراقب اعمالش بود. حتی مکروه انجام نمی‌داد. شدیداً مراقبت می‌کرد. از نامحرم به شدت پرهیز داشت. او حتی از شبهات دوری می‌کرد.

می‌گفت: وقتی مریض می‌شویم حسنش این است که در پیشگاه خدا چیزی برای عرضه داریم. (مریضی را کفاره گناهان می‌دانست)

علی از کوچه باریک روبروی منزل ما رفت‌و‌آمد می‌کرد. مقداری راهش دور می‌شد. بعد از مدتی متوجه شدم علی بی‌دلیل راهش را دور می‌کند! ازش پرسیدم چرا راهت را دور می‌کنی؟ گفت: از کوچمون که رد می‌شوم برخی خانم ها جلو در می‌ایستند یا می‌نشینند، از اینجا رد می‌شوم تا چشمم با آن‌ها نیفتد. همیشه توصیه می‌کرد که شدیداً از نامحرم پرهیز کن تا به درجاتی برسی.

هیچ نشانه ای از دلبستگی به دنیا نداشت. اگر یک کیسه اسکناس به او می دادیی،تغییری در چهره اش نمی دیدی.