بی حرکت، با چشمان باز، کم کم از لاک ضخیم نویسنده ی انگلیسی که بیست سال بود زیرش پنهان شده بودم، بیرون می آمدم. جم نخوردن. انتظار برای آن که فرود از ورای زمان پایان پذیرد، انگار با چتر نجات بیرون پریده باشی. پا سفت کردنِ دوباره روی پاریس سابق. دیدار از ویرانه ها و تلاش برای کشف ردی از خود میان آنها. تلاش برای جواب دادن به همه ی سئوال هایی که معلق مانده بودند. (از متن کتاب) شخصیت های مودیانو همیشه ناآرام هستند و هیچ وقت احساس آرامش نمی کنند. آنها درباره ی هیچ چیز اطمینان ندارند؛ نه درباره ی رگ و ریشه ی خود، نه سرگذشت خود، نه حافظه ی خود، نه زندگی یی که از سَر می گذرانند و نه احساسات شان. فقط سعی می کنند تا آن جا که می توانند زنده بمانند. آدم هایی هستند متعلق به گذشته؛ دیگر وجود ندارند، یا این که تقریباً دیگر وجود ندارند، اشباحی شناور در زمان حال که فقط به واسطه ی روزگاری که از سَر گذرانده اند زنده اند و همواره در کمین چیزی هستند که بتواند آنها را دوباره به دوره یی ناپدیدشده وصل کند. (از مقدمه ی کتاب)