سلام
اول اینکه کتاب برنده جایزه نوبل ادبی است و البته این باعث نمی شود که هر کس از این کتاب خوشش بیاید یا برایش مانند رمان های ماجراجویانه جذاب باشد.
 ولیکن این  کتاب را باید خواند بخاطر حقیقت تلخی که در آن وجود دارد.حقیقت تلخِ مردی که از فرط گرسنگی در حال مردن است.
این رمان با زاویه اول شخص روایت می‌شود و شما را با مردی  که نمی‌دانیم کیست  واز کجا آمده  و زندگی عجیب غریبش و مشکلاتش آشنا می‌کند و پابه پای مرد شما را به شهر اسلو می‌برد و شاید احساس گرسنگی را هم همراه با او حس کنید.
شخصیت اصلی داستان مدام در چالش بین فضیلت های اخلاقی و قدرت گرسنگی  است . برای اینکه بدانید کدام پیروز میشود به خودتان واگذار میکنم تا مورد قضاوت قرار دهید.
و در آخر با این سوال این متن رو تموم میکنم:
آیا زندگی شرافتمندانه در تنگدستی و نداری امکان پذیر است؟


        

          کنوت هامسون نویسنده ای هست که این شانس داشته که تو آسمون بی کران یک ستاره به اسمش باشه و اگر منصف باشیم حقشم هست.
توصیفات نویسنده از آثار گرسنگی بر جسم و روحش اونقدر دقیق صاف و ساده هست که کاملا میشه تصورش کرد، مردی گرسنه که میخواد غرور ؛ وجدان، و عزت نفسش حفظ بشه... مردی که قلمش ابزار کارش هستش ، اما گرسنگی همینم ازش میگیره و مردمانی که بی تفاوت فقط میگذرن، چاره چیه؟؟؟.. کتاب دوست داشتنی و خواندنی بود ❤
        

          اونقدر چیز خونده بودم که چشمهام سوشون رو از دست داده بودن.اونوقت دست آخر چه نتیجه ای گرفته بودم؟حتی بدکاره های خیابون پا به فرار میذاشتن تا مجبور نباشن توی صورتم نگاه کنن.(صفحه 122)


کتابی فوق العاده تلخ. با ترجمه زیبای احمد گلشیری خوندمش و حیرت کردم از تلخی و غمی که توی کتاب موج میزد.
داستان نویسنده و متفکری در شهر اسلو، پایتخت کشور نروژ، که روایت چند ماه از زندگی اون رو بیان میکنه و نشون میده در جامعه ای که به خواب رفته، چطور روشنفکر باید گرسنگی بکشه و از زور درد های فقر و بیخانمانی، زندگیش به کامش از مرگ تلخ تر بشه و درد هاش اونو به هذیان سرایی بندازن... و حتی گرسنگی، شرافت و عشق رو در وجودش بکشه، در حالی که به دنبال نوشتن مقاله هایی برای امرار معاش، و خوردن لقمه ای غذا، گرسنگی رو با تک تک اجزا وجودش باید تحمل کنه و هق هق گریه سر بده...

کتاب رو حتما بخونید...
اثری زیبا و تلخ از سرنوشت نویسنده در جامعه ای به خواب رفته!

پی نوشت: هامسون در سال (1920) نوبل ادبیات رو دریافت کرد و در سال (1943) نوبل رو به گوبلز، وزیر تبلیغات نازی اهدا کرد. و بعد از مرگ هیتلر اون رو بزرگ مردی آزادی خواه توصیف کرد. دلیل این عقاید تنفرش از انگلستان و سیاست انگلستان بود. میبینیم چطور احساسات چشم رو کور میکنه حتی اگر اون احساس تنفر باشه!
با ابن حال قلم عالی و هنر بزرگی داشت این نویسنده.