در زیبایی­شناسی فهم انسان؛ معنای بدن، مارک جانسون کار پیش­گام خود در مورد
ارتباط میان علوم شناختی، زبان و معنا را که نخستین بار در اثر کلاسیک استعاره­هایی
که با آن­ها زندگی می­کنیم مطرح شد ادامه می­دهد. جانسون از پژوهش­های اخیر در
مورد رشته­ی جوان روان­شناسی استفاده می­کند تا نشان بدهد که چه­گونه بدن، حتی
پیش از تکوین خودآگاهی، معنا تولید می­کند. از این­جا، او برای کاوش بیش­تر
خاستگاه­های بدنی معنا، اندیشه، و زبان به علم عصب پایه­ی شناختی روی می­آورد و
ابعاد فراوان معنا - از جمله تصویرها، کیفیت­ها، عواطف، و استعاره­ها - را که همه
در برهم کنش­های فیزیکی بدن با جهان ریشه دارند به بررسی می­گیرد. جانسون، با
برداشت از روان­شناسی هنر و فلسفه­ی عمل­گرا، استدلال می­کند که همه­ی این
جنبه­های معنا سازی اساسا زیبایی شناسانه هستند. او نتیجه می­گیرد که هنرها اوج
تلاش­های انسان برای یافتن معنا هستند و مطالعه­ی ابعاد زیبایی شناسانه­ی تجربه­ی ما
برای کشف مبنای بدنی معنا حیاتی است.