خوانش هزار افسان کجاست برای من تجربه ای دلچسب بود. در این کتاب، بهرام بیضایی با بررسی ریشه های اسطوره ای و شیوه ی داستان نگاری تلاش می کنه تا ریشه ی ایرانی هزار و یک شب رو اثبات و ریشه ی عربی اون رو رد کنه. در این راه هم از منابع گوناگونی کمک گرفته و هر جا نیاز به توضیح بیشتر یا نقل قول از منبعی بوده، در متن کتاب یا در پانویس ها آورده. یکی از نقات قوت کتاب هم همین منبع نگاری های ریز به ریز نویسنده هست که باعث میشه خواننده سردرگم نشه و هر جا نیاز به آگاهی بیشتر داشت، بتونه بهشون رجوع کنه. منابع به کار رفته هم از یک طیف فکری یا یک دوره ی زمانی نیستند. از هزار سال پیش تا امروز، و چه از کسانی که هزار و یک شب رو عربی می دونند و چه از کسانی که ریشه ی ایرانیش رو باور دارند، منبع هست.

در فصل نخست و دوم، بیضایی به نقد دیدگاه عربی بودن کتاب می پردازه و اون رو کاملا رد می کنه. در ادامه ریشه ی هندی رو هم بررسی می کنه و اگرچه انکار نمی کنه که اساطیر هند و ایران هم ریشه هستند، اما ثابت می کنه که نوشته شدن داستان هزار و یک شب در هند درست نیست. 
در فصل سوم به این می پردازه که شخصیت های شهرزاد و دین آزاد از کجا میان و ریشه ی اسطوره ای اون ها رو بررسی می کنه. در فصل چهارم بازگفت های کهن تر این داستان در ایران رو میاره و تک به تک بررسی و با هزار و یک شب امروزین تطبیق میده. در فصل پنجم و ششم به نقش سخن و سخنوری، که اصل داستان هزار و یک شب هست، در اساطیر و باورهای هندوایرانی می پردازه و ریشه ی واژگان و نام های داستان هزار و یک شب رو درمیاره.
در فصل هفتم، به بازگفت دیگری از این داستان می پردازه و اثر داستان بنیادین هزار و یک شب بر رخدادهای سپسین و ماجرا شهربانو و تعزیه ها رو بررسی می کنه. 
در بخش پی آورد ها سه عنصر اصلی هزار و یک شب از اسطوره تا تاریخ و داستان و نمونه های اوستایی بازبینی میشه.
در بخش پیوست ها نیز به سه مورد دیگه اشاره میشه که تاثیر پذیرفته از همین داستان بنیادین هزار افسان هستند و در باورهای عموم و ترانه ها و داستان های فولکلور به جا ماندند.
          

            یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم. 
نه تنها درباره ی ریشه ی هزار و یک شب، که درباره ی کلی باور عامیانه و اسطوره ای ایران هم حرف میزنه. 
خیلی دوستش دارم.