اولین کتابی بود که از جک لندن خوندم . البته بیشتر به خاطر ترجمه های خوب محمود گودرزی بود که این کتاب رو انتخاب کردم تا بخونم چون میدونم که جناب گودرزی کتاب بد ترجمه نمیکنن.
نکته جالب درباره داستان اینه که در سال ۱۹۱۶ نوشته شده ولی در سال ۲۰۷۳ اتفاق میفته که دنیا در سال ۲۰۱۲ بر اثر یک طاعون سرخ که یک پاندمی هست ( جالب اینه که ۸ سال بعد از تاریخی که جک لندن در کتابش پیشگویی کرده دنیا درگیر پاندمی کرونا میشه ) از بین رفته و فقط تعداد انگشت شماری انسان بر روی زمین باقی موندن.
از بین این افراد یک پیرمرد در حال توضیح دادن تمدن در سال ۲۰۱۲ و چطوری نابود شدن این تمدن به دست این پاندمی برای نوه هاشه.
در کل کتاب راحت و کوتاه و جمع و جوریه با ترجمه ای خوب.
          

            مواردی که در کتاب برایم چشم گیر بود را می‌توانم این‌طور خلاصه کنم:
۱. داستان از ابتدا تا انتها گام به گام به رمان کوری (ساراماگو) نزدیک‌تر می‌شود، البته با جزئیات و با انتخاب‌های اخلاقی کم‌تر (احتمالاً درست‌تر است که بگوییم کوری (۱۹95 م.) به این به طاعون سرخ (۱۹12 م.) نزدیک است).
۲. فرار هوشمندانه لندن از تشریح پیشرفت‌های تکنولوژیک بشر در فاصله‌ی ۱۹۱۲ تا ۲۰۱۳.
۳. برداشت کج و معوج لندن و بسیاری از نویسنده‌های سوسیالیست از سامان‌های اجتماعی که منجر به بدگویی دائمی و نفرت ابرازنشده از کاپیتالیسم و لیبرالیسم می‌شود.