راستی چه فرقی می کند؟! اصلا شاید همین زندگی، همین رفتن ها، آمدن ها، همین هیاهوی پر قیل و قال سرسام آور، همین دور تکراری که ما نامش را زندگی گذاشته ایم، یک خواب طولانی باشد. خوابی به درازای عمر بشریت. و یکی در ازل، ساعتی را روی زمانی مشخص کوک کرده تا ما، همه ی ما، در لحظه ای معین با صدای زنگش از خواب بیدار شویم، و به فراخور آن چه در این خواب دیده ایم، یا با لبخندی روشن، به بدن مان کش و قوس دهیم و چشم بر روزی تازه باز کنیم، و یا پریشان از خواب آشفته مان، در حالی که نفس نفس می زنیم، کورمال کورمال دنبال کلید چراغ خواب کنار تخت مان بگردیم تا در پناه نور کم رمقش، جدا شویم از جهان کابوس.باور کن اصلا اهمیت ندارد ما از کدام دسته باشیم. آن چه مهم است، این است که آنی که ساعت بیدار باش جهان را با دست های سالخورده و پینه بسته اش کوک کرده، آن قدر چشمانش سو نداشته تا ببیند و متوجه شود که ساعتش خواب است.