یک رمان که سطر به سطر داستان‌هایش در تبریز می‌گذرد. در شهناز، داش ماغازالار، مقصودیه، ششگلان، قاری‌کورپوسی و... 
رفت و برگشت دارد به تبریز حين جنگ جهانی دوم و نبرد پنهان روس‌ها و آلمانی‌ها در این شهر.
داوود خدایی حتما رمان "تبریز مه‌آلود" محمدسعید اردوبادی را خوانده و شخصیت ماریا را بر اساس آن خلق کرده.
  داستان در جاهایی با وجود این که به خوبی از تعلیق بهره می‌برد، در جاهایی باورناپذیر می‌شود و انگار از دست نویسنده درمی‌رود (مخصوصا پایان آن)، اما پختگی کلمات و بهره‌بردن به‌جا از اصطلاحات، بایاتی‌ها، اوخشاماها و ترانه‌های محلی صلابت تبریزی به آن داده. حتما به خواندنش می‌ارزد. 
"عمارت هیتلر" می‌توانست بهتر از این دیده و خوانده شود.