اورلیا/ سیلوی دو داستان بلند از ژرار دو نروال، نویسنده‌ی رومانتیک فرانسوی، را در بر می‌گیرد. این دو داستان از شاهکارهای نویسنده به شمار می‌رود و یکی در ۱۸۵۳ و دیگری در ۱۸۵۵ منتشر شده است.

مهم‌ترین مضمون آثار نروال زندگیِ شخصی خود او بود. «اورلیا» نقطه‌ی اوج جست‌وجوی او در ژرفای روان خویش است. او در این داستان بلند هم راوی و هم قهرمان داستان است. این روایت سوررئال از علاقه‌ی نروال به بازیگر و خواننده‌ای به نام جنی کولون مایه می‌گیرد. نویسنده زنِ ایدئال خود و سرچشمه‌ی لطف و رستگاری را در قالب شخصیت اورلیا تجسم بخشیده است.

«سیلوی» هم رگه‌هایی خودزندگی‌نامه‌ای دارد. روایت آن درباره‌ی عشق قهرمان داستان به سه زن است، عشق‌هایی همگی ناکام. راوی با خواندن متنی کوتاه در یک روزنامه به یاد خاطرات جوانی‌اش می‌افتد و روایت مدام بین گذشته و حال او در رفت‌وآمد است. این داستان بلند اوج نثرنویسی و‌ شاهکار نروال به شمار می‌رود و منتقدان مخصوصاً شاعرانگی آن را همواره ستوده‌اند.

«خواب یک زندگی دوم است… نخستین لحظه‌های خواب تصویر مرگ است، رخوت مه‌آلودی اندیشه را در بر می‌گیرد، و قادر نیستیم آن لحظه‌ی مشخصی را تعیین کنیم که من به صورتی دیگر به کار هستی ادامه می‌دهد… دیگر نه مرگی هست، نه اندوهی، و نه تشویشی.»/ «اورلیا»

«در دوران عجیبی زندگی می‌کردیم، مانند دوران‌هایی که معمولاً در ژی انقلاب‌‍ها یا سقوط ژادشاهان بزرگ فرا می‌رسند… دوران ما آمیزه‌ای بود از فعالیت، تردید و کاهلی، آرمانشهرهای درخشان، کشف و شهودهای فلسفی و دینی، شور و هیجان واهی، آمیخته به غرایز نوزایی؛ ملال ناشی از اختلافات گذشته، امیدهایی نامحتمل.»/ «سیلوی»