اتاق زجر به تحلیل چهار تصویر از زنان قربانی اسیدپاشی می پردازد که تصویر «قبلی» خود را در دست دارند. این جستار با محور قرار دادن عکس هایی از زنان قربانی، به بحث در باب امکان های تصویری آن ها می پردازد. با توجه به این که تمرکز این تصاویر بر چهره و اتفاقاتی است که برای چهره ی قربانیان رخ داده است، محور اصلی مباحث این جستار بر کارکردهای چهره و نسبت آن با پدیدارهای مرتبط نظیر پرتره و ماسک است. همچنین نسبت چهره با هویت، فردیت، دیگری و بازنمایی درون یا پنجره ی روح بحث می شود. این جستار به گفت و گوی میان تصاویر پرداخته و هیچ تصویری را مجزا از سایر تصاویر به شمار نیاورده است. تحلیل تصاویر قربانیان نشان می دهد که یک عکس خبری از این امکان برخوردار است که به تصاویر پیش از خودش بازگردد، مثلاً تداعی کننده ی یک نقاشی سده ی شانزدهمی باشد یا حتی جمجمه ای در آیین های باستانی تدفین.