کتاب کنار رود پیدرا نشستم و گریستم - نقد و نظرات دربارۀ کتاب کنار رود پیدرا نشستم و گریستم

این کتاب به یک هفته از زندگی دختر جوانی به نام پیلار اشاره می کند و می گوید در دوره های کوتاهی ممکن است دگرگونی های عمیقی در زندگی انسان رخ دهد که اصلا انتظارش را ندارد. کوئلیو در این کتاب ادعا می کند که عشق می تواند ما را به دوزخ یا بهشت ببرد، اما ما را همیشه به جایی که باید می رساند. عشق میان دو شخصیت اصلی داستان، زندگی آن ها را به راهی مبدل می کند که به خدا می رسد. عشق این کتاب به یک هفته از زندگی دختر جوانی به نام پیلار اشاره می کند و می گوید در دوره های کوتاهی ممکن است دگرگونی های عمیقی در زندگی انسان رخ دهد که اصلا انتظارش را ندارد. کوئلیو در این کتاب ادعا می کند که عشق می تواند ما را به دوزخ یا بهشت ببرد، اما ما را همیشه به جایی که باید می رساند. عشق میان دو شخصیت اصلی داستان، زندگی آن ها را به راهی مبدل می کند که به خدا می رسد. عشق مریم مقدس نیز در سراسر داستان، آن ها را در بر می گیرد و نمی گذارد احساس وانهادگی کنند. ...more

داستان فلسفی دهه 1990 میلادی عاشقانه داستان عاشقانه ادبیات برزیل ادبیات داستانی ادبیات آمریکای لاتین ادبیات معاصر

داستان هفت روز از زندگی دختری به نام پیلار که با پذیرفتن دعوت یک کنفرانس از طرف دوست دوران کودکی اش از زندگی روزمره و تکراری خودش خارج میشه و زندگی تازه ای رو شروع میکنه که سرشار از ناشناخته هاست داستان اصلی کتاب زیادی کلیشه ای و خسته کننده بود اما جنبه ای از کتاب که برای من از جذابیت ویژه ای برخوردار بود قسمتیه که به ساختار دو قطبی خدواند و جنبه های مادینه ی او پرداخته . اینکه برخلاف باور بسیاری از مذاهب ، خداوند همزمان هم مرد هست و هم زن ، و نه فقط مرد در این ساختار دو قطبی ، قطب مادرانه و مادینه پرورش دهنده ی عالم رویاست و به جنبه های فلسفی از قبیل عشق و هنر و لذت می پردازد و در مقابل قطب پدرانه یا نرینه که اصولا عملگراست به جنبه های تفکر و منطق گرایش دارد این اولین کتاب از سه گانه ی"در روز هفتم" هست که توسط كوئيلو نوشته شده و به نظرم نسبت به موضوع و زمان نوشته شدنش زیاد هم کتاب بدی نبود

در ساحل رودخانه‌ی پیدرا ‌کتابی است درباره‌ی اهمیت ایثار. پیلار و دوستش شخصیت‌های خیالی هستند. اما می‌توانند نمادی باشند از درگیری‌هایی که هر یک از ما در جستجوی «نیمه دیگر» تجربه کرده‌ایم. دیر یا زود باید بر ترس‌های خویش غلبه کنیم. چون راه معنویت از طریق تجربه‌ی روزمره‌ی عشق می‌گذرد. توماس مرتون راهب می‌گفت: «راه زندگی معنوی چیزی جز عشق نیست. انسان برای نیکی کردن یا کمک یا حمایت کردن دوست نمی‌دارد. اگر این‌طور باشد ما دیگری را به عنوان یک شیئی تلقی می‌کنیم و خود را شخصی سخاوتمند و عاقل می‌دانیم این هیچ ربطی به عشق ندارد. عشق ورزیدن یعنی یکی شدن و پیوستن به دیگری و در او جرقه‌ای از خداوند را یافتن». کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی یکم.

متن منسجم و خوبی است و باز هم در دنیای مسیحیت و جادویی آمریکای لاتین و مذهبهای من درآوردی کنار ادیان!! دنیای این کتاب که مشغول وارد کردن زن در عالم روحانیت مسیحی است ربطی به ذهن و دل انسان ایرانی ندارد. انسانی که موحد است و دغدغه ی دوگانگی و سه گانگی و رهبانیت و مشکلات کلیسا را ندارد و در اسلام او، خدا در آیه 253 آل عمران به مادر مریم میگوید مرد مثل زن نیست (در برتر خواندن زن). توصیه من نخواندن آثاری اینچنین است و به روزش میشود کارهای شافاک که مشغول نقد هیبریدی (در قالب رمان و نه به صورت مقالات و مطالعات و مقابلات) عالم اسلام و تصوف است.

بهتر انتخاب کن، بهتر بخوان

کنار رود پیدرا نشستم و گریستم

کنار رود پیدرا نشستم و گریستم