این کتاب درباره خیلی چیز هاست. بیشتر درباره عشق است. به طور اختصاصی تر درباره این است که وقتی عشق به مشکل می خورد؛ چه پیش می آید.
آیین هندو دو خدا دارد: شیوا و کالی. شیوا خدای خلق کردن و کالی خدای نابودیست. آن ها با هم متحدند. هیچ یک نمی توانند بدون دیگری زندگی کنند. درست مثل خدایان خیر و شر در مسیحیت. خوب و بد. بین آنها تعادلی وجود دارد. سلبی درباره کالی می نویسد. او از تاریکی سخن می گوید.
در این تاریکی ست که سلبی چراغش را روشن می کند و به دنبال انسانیت می گردد. او همان الماس کوچک، اما گران بهای عشق را که در دنیای بدی ها گم شده؛ عزیز می شمارد و با سوق دادن ما به سمت آن، همه چیز را برملا می کند: زیبایی و تکبر ما، قدرت و ضعف ما. او چیز هایی را به ما نشان می دهد که ما را به کار کردن و نفرت داشتن و عشق ورزیدن وا می دارند. او معنای انسان بودن را فاش می کند.
من باید فیلم این رمان را می ساختم؛ چرا که کلمات کتاب سوزاننده بودند. مثل طناب دار مأمور اعدام، کلمات کتاب گلوی آدم را با طناب می سوزاندند و با خود به زیرِ زیر زمینی می کشاندند که ما انسان ها در زیرِ جهنم ساخته ایم. چرا این کار را می کنیم؟ چون انتخاب کرده این به جای زندگی در واقعیت؛ در رویا زندگی کنیم.
این کتاب را هرگز فراموش نخواهید کرد.
-درن آرنوفسکی