قول معروفی هست که می گوید: «رمان مفصل در جستجوی زمان از دست رفته را آدم های زیادی در کتابخانه هایشان دارند، اما فقط اندکی شان آن را خوانده اند.» این قول ناظر به تضاد درونی رمان سترگ مارسل پروست است: اهمیت آن در میان آثار ادبی قرن بیستم - و تمام دوران ها- و لزوم خوانده شدنش، و در عین حال سخت خوانی اش؛ به ویژه برای انسان قرن بیست ویکمی. هرچه باشد، به این سادگی ها نمی شود از کنار این- به قول ژان کوکتو- «مینیاتور غول آسا» گذشت یا از روی آن پرید و نخوانده اش گذاشت. هنرمند فرانسوی، استفان اوئه، از همین رهگذر به اقتباس از رمان پروست پرداخته است؛ اقتباسی ستودنی، با شخصیت سازی های درخشان، بارقه های هنرمندانه، توجه امانتدارانه به ریزه کاری های پروست در توصیف و تصویرسازی و رعایت ویژگی های روایی و کیفیات سبکی او و - مهم تر از همه - بدون هیچ مداخله? مخلّی در اثر. به کمک استفان اوئه و اقتباس ارزشمندش، خواننده می تواند با آنچه ولادیمیر ناباکف «جزر و مد حافظه و امواج هیجانات» می نامد، همراه شود و به خوبی دریابد که چرا آلن دو باتن معتقد است: «پروست می تواند زندگی آدم را دگرگون کند.»