جوانی خسته از کارگری های مُدام و خسته از تکرار عادت وار زندگی اش، گله مند از تنهایی و نداشتن هیچ همراه و همپایی با دلی گرفته به سمت کوهی که در نزدیکی شهر کوچکش قرار داشت حرکت می کند و در تمام مسیر به زندگی پوچ و بی معنایش فکر می کند و سر در نمی آورد که چرا این همه تنهایی و بی کسی در سرنوشت او نوشته شده است. جوان در این افکار غرق شده و بی آنکه متوجه باشد کل کوه را طی کرده و به قله می رسد. جوان در کنار تخته سنگ بزرگی که در بلندترین نقطه کوه قرار دارد دراز می کشد و به آسمان خیره می شود. در همان لحظه دختری را می بیند که گویی از دل ماه بیرون آمده است و در آسمان قدم برمی دارد و هر لحظه به او نزدیک تر می شود. جوان که بسیار ترسیده است، سعی می کند واکنشی از خود نشان بدهد اما نمی تواند که به یک باره دختر با صدایی زیبا و آرام با او شروع به سخن گفتن می کند و... .