علی رغم این که مردم آمریکا در اکثر مناطق پذیراى هر نوآورى هستند به لحاظ دیدگاه هاى سیاسى شان بسیار محافظه کاراند. ساختار حکومتى ایالات متحده از هر ملت صنعتى شده ى عمده کهن تر است. با این همه آمریکایى ها ترغیب مى شوند که بنیادهاى قانونى جمهورى در اواخر سده ى هژدهم را با برخى حقوق انباشته شده و بازنگرى هاى گاه به گاه در آن، یک معیار عام حکومت قابل قبول معرفى کنند.آنان در این اندیشه اشتباه مى کنند که نظام شان در اوج دستاورد سیاسى قرار دارد و آینده نمى تواند بهتر از آن بیاورد. دموکراسى چیز خوبى است؛ دموکراسىِ بیشتر باز هم بهتر است. با این همه از رسیدن دموکراسى به کامل ترین آن در ایالات متحده و هر جاى دیگر بسیار فاصله است. در واقع این شکل حکومت مقدر است که دستخوش عمیق ترین دگرگونى در عصر حاضر یعنى گذار از سرمایه دارى به سوسیالیسم باشد. آمریکائیان به منزله ى مشارکت کننده ى در این فرایند ناگزیرند با این چشم انداز، همچون سایر ملل، خود را سازگار نمایند.جان دیویی، فیلسوف پراگماتیست امریکایی، هرگز نپذیرفت انقلاب ها جایی قانونمند و ضروری در تکامل جامعه طبقاتی دارند هرچند این واقعه دو بار در تاریخ امریکا به رهبری تامس جفرسون و آبراهام لینکلن روی داده بود. جفرسون به جیمز مدیسون نوشت شورشها، خواه اکنون و بعدها، چیز خوبی است و همان قدر در جهان سیاسی ضروری است که طوفان در حوادث طبیعی. در واقع میان این دو دموکرات دنیایی اختلاف است. جفرسون سخنگوی دموکراسی انقلابی بود و دیویی، فیلسوف یک دموکراسی لیبرال که از انقلاب نفرت داشت. برای جفرسون شورش ادواری، دست کم هر بیست سال یک بار، ضرورتی پزشکی برای سلامت حکومت بود. جفرسون بیشتر یک مارکسیست به نظر می رسید تا یک پیرو دیویی.