«پل فایرابند» از بزرگ ترین فیلسوفان علم قرن بیستم است. او در کتاب حاضر، عناصر اصلی فلسفه بالیده و جاافتاده خود را استادانه با داستان بسیار جذابی درآمیخته است: داستان ظهور عقل گرایی در یونان باستان که سرانجام به تکوین و تثبیت «جهان بینیِ علمیِ اسطوره ای» منتهی شده است. استدلال فایرابند، این است که برخی مفروضاتِ بسیار شایع و مبناییِ «علوم تجربی» به  کل کاذب اند، و عناصر اساسیِ ایدئولوژیِ علمی برمبنای تعمیماتِ بسیار سطحی ای بنا شده است که سوءفهم های مضحکی از ماهیت حیات بشری به دنبال داشته است. او می گوید نظریه پردازی های علمی نه تنها مسائل مبرم عصر ما، نظیر جنگ و فقر را حل نکرده است بلکه به جای مواجهه با امور جزئیِ واقعی که می تواند حیات بشر را معنادار سازد، به تجلیل و تکریم کلی بافی های فانی می پردازد. از آنجا که عینی  بودن و جهان شمول بودنِ علم بر تجرید و انتزاع گری مبتنی است، این امور به معنای دقیق کلمه تبعات نامطلوبی به همراه خواهد داشت، چراکه انتزاع میان اندیشه ها و تجربه های ما شکاف می اندازد و سرانجام به زوالِ هردو می انجامد. اصحاب نظر، به رغم ارباب عمل، تمایل دارند که استبداد را از طریق مفاهیم خود تحمیل کنند و به دور از تجارب درونی ای که زندگی را معنادار می سازند، دست به تجرید و انتزاع بزنند. فایرابند استدلال می کند که تجربه عملی نسبت به هر نظریه محضی که تاکنون وجود داشته، برای نیل به واقعیت راهنمای بهتری است و تأکید می کند که هیچ استبدادی نیست که نتوان در مقابل آن ایستاد، حتی اگر با بهترین نیات ممکن اعمال شود.