«وقتی اولین سازمان جهانی به منظور همکاری کشورها در واکنش به جنگ جهانی اول، یعنی اتحادیه ی ملل  تأسیس شد نظریه ی آرمانی استقلال مطلق به اعطای حق رأی برابر به همه ی کشورهای عضو انجامید. در نتیجه ایالات متحده که در مورد موقعیت برتر خود سخت حساسیت داشت و از وضع امنیتی بسیار خوب خود به دلیل موقعیت جغرافیایی اش آگاه بود تصمیم گرفت به عضویت آن سازمان در نیاید.
 وقتی سازمان ملل متحد در ۱۹۴۵ تأسیس شد برای کشورهای بزرگ روشن شده بود که اگر قرار است این سازمان نقش امنیتی قابل توجهی داشته باشد باید واقعیات قدرت جهانی مدنظر قرار گیرد با این حال، اصل برابری کشورهای مستقل نمیتوانست یکسره کنار گذاشته شود. در نتیجه، توافق شد که همه ی کشورهای عضو در مجمع عمومی سازمان ملل حق رأی بـرابـر داشته باشند و در شورای امنیت به پنج کشور برتری که پیروز جنگ جهانی دوم بودند حق وتو تعلق گیرد این نظام پذیرش این واقعیت فزاینده بود که به جز برای کشورهای بسیار قدرتمند استقلال ملی برای بقیه ی کشورها توهمی بیش نیست»