دیوید لاج: جهان داستانی گراهام گرین بیش از آنکه آماده انقلاب باشدآمادهء اضمحلال است.

1. شاید بتوان جهان داستانی گراهام گرین را به دو شق تقسیم کرد:
(جان کلام، عالیجناب کیشوت، قدرت و جلال) داستانهایی که به طور ویژه و مستقیم با مسئله دین و رستگاری درگیر هستند
داستانهایی که شکل و شمایل پلیسی - سیاسی دارند و به مسائل اجتماعی میپردازند (مامور معتمد، مامور ما در هاوانا، سایهء گریزان)

رمان سایه گریزان متعلق به شق دوم است.
به همین خاطر با اثری کاملا نمایشی روبرو هستیم که اندیشه های شخصیت ها چندان عمقی نمی یابد و این اندیشه ها اصلا مستقیم بیان نمیشوند. کنش های فیزیکی و ستیز و گریز پررنگ است و تفنگ چخوف چندین بار شلیک میکند! با این همه چیزی که مایهء این کشمکش های بین فردی میشود مسئلهء بسیار مهمی است: قتل یک شخصیت صلح طلب!
راون، شخصیت اصلی رمان در اولین صحنه این پیرمرد صلح طلب سوسیالیست را میکشد (گرین در عالیجناب کیشوت هم نشان میدهد به سوسیالیسم برای بهبود اوضاع جهان کم و بیش خوش بین است) بدون این که شناختی از او داشته باشد. گریز او از همین لحظه آغاز میشود و او که کودکی ناخوشایندی در دارالتادیب گذرانده حالا تبدیل به سایهء گریزان از دست جامعه و پلیس میشود.

2. مثل رمان های مامور معتمد و جان کلام اینجا هم پای عشق در میان است. عشق ممنوع یک قاتل جامعه گریز به دخترکی سبکسر که از قضا نامزدش پلیس است: ماتر، همان پلیسی که راون را تعقیب میکند.
این گونه روابط برساخته را ظاهرا باید به عنوان قواعد ژانر پلیسی پذیرفت. همانگونه که متعجب نمیشویم وقتی در همان قطاری که هرکول پوآرو از بغداد به سمت اروپا میرود یک قتل دسته جمعی رخ میدهد.

3.نقد اصحاب کلیسا و متدینین رسمی، نقد اشرافی گری انگلیسی مآب و نقد سرمایه داری از مهم ترین موتیف های این اثر هستند که بعضا در آثار دیگر گرین هم مشهودند.
          

            راون شخصیت قاتل داستان ب شدت قابل ترحم بود ادمی با یک گذشته غم انگیز، مردی رو میکشه بدون اینکه از پشت پرده سیاسی این قتل آگاه باشه؛ نمیشه گفت فوق العاده است اما داستان پلیسی روانی هستش که مخاطب رو تا اخر با خودش همراه میکنه. راون بیشتر از اون که یک قاتل به حساب بیاد یک فریب خورده ی شکست خوردست.