کتاب Crying in H Mart - نقد و نظرات دربارۀ کتاب Crying in H Mart

A memoir about growing up Korean American, losing her mother, and forging her own identity. Michelle Zauner tells of growing up one of the few Asian American kids at her school in Eugene, Oregon; of struggling with her mother’s particular, high expectations of her; of a painful adolescence; of treasured months spent in her grandmother’s tiny apartment in Seoul, where she and her mother would bond, late at night, over heaping plates of food. As she grew up, moving to the East Coast for college, finding work in the restaurant industry, and performing gigs with her fledgling band—and meeting the man who would become her husband—her Koreanness began to feel ever more distant, even as she found the life she wanted to live. It was her mother’s diagnosis of terminal cancer, when Michelle was twenty-five, that forced a reckoning with her identity and brought her to reclaim the gifts of taste, language, and history her mother had given her.

خوندن این کتاب، نه به دلیل معروفیت زیادش و نه به خاطر علاقه‌ی وافر من به غذا و کلماتی که از اهمیت اون حرف می‌زنن، بلکه به دلیل شروع یک پروژه شخصی، احساسی و مهم اتفاق افتاد. اوایل به جمله‌های کتاب و نحوه‌ی نگارش خیلی نقادانه نگاه می‌کردم اما هر چی جلوتر رفتم، نثر لخت و صادقانه‌ی میشل زانر بیشتر من رو در بر گرفت. به خصوص اینکه کتاب رو داشتم با صدای خودش می‌شنیدم و گاهی می‌تونستم حتی بغض‌ش رو در پس کلمات بشنوم. با این حال دوست داشتم از مادرش بیشتر برام بگه. از احساساتی که باهاش تجربه کرده بود، از نحوه‌ی ارتباطشون و از قبل و بعد مرگش. هرچند می‌دونم در نگارش Memoir نویسنده خیلی عامدانه سعی می‌کنه روی یک نقطه از زندگیش دست بذاره و اون رو روایت کنه ولی ترجیح شخصی من به دلیل اتفاق کمابیش مشابهی که برام افتاده، بیشتر شنیدن از اتفاقات بعد از مرگ مادرش بود. خوندن کتاب Crying in H Mart رو به کسایی که از جادوی تجربه‌ی شاخص لذت غذا خوردن و غذا پختن با یک انسان مهم باخبرن، قطعا و حتما توصیه می‌کنم، فارغ از اینکه مثل من یک پروژه‌ی شخصی، احساسی و مهم رو شروع کرده باشن یا نه!

کتاب تقریبا میشه گفت بیوگرافی خود نویسندس که خودش نوشته، درمورد زندگیش به عنوان یه دختر دو رگه ی آمریکایی کره ای و بیشتر به رابطه خودش با مادرش پرداخته.

درباره فرهنگ کره و آمریکا گفته میشه شاید برای نوجوونای این دوره زمونه که طرفدار کیپاپ و کیدرامان جذاب به نظر بیاد اما به نظرم داستان خیلی جذابی نداشت به جز قسمتایی که مربوط به نگهداری از مادرش بود بقیش متن سطحی داشت