کربن تلاش داشت تا رویکردی پدیدار شناسانه و تفسیر معنوی و باطنی از اسلام را ارائه دهد و در این راه بیش از همه بر اندیشه شیعی در اسلام تمرکز می کرد. کربن توضیح می دهد که فلسفه عربی معنایی ندارد و باید از لفظ فلسفه اسلامی استفاده کرد چرا که اسلام از فراگیری معنوی برخوردار است که به مرزهای جهان عرب محدود نمی شود. و نباید از نقش مهم زبان فارسی و فیلسوفان مسلمان ایرانی نیز غافل شد. از نظر او اسلام بیان دقیق و اساسی در فقه ندارد بلکه در درون امری معنوی سامانه یافته است. او این روایت مشهور را که فلسفه با ابن رشد در غرب جهان اسلام به پایان رسیده رد می کند و با برجسته سازی جایگاه سهروردی در شرق جهان اسلام معتقد است با او جریانی در فلسفه اسلامی آغاز شد که نگرش مشایی و فلسفه را با نوعی عرفان و تجربه معنوی و شخصی گره می زند. او در این کتاب به مرور اندیشه های شیعی در دو گروه دوازده امامی ها و اسماعیلی ها می پردازد و در کنار آن به جریان فیلسوفان متاثر از یونان و اهل سنت نیز اشاره و بحث را تا دوره قاجار و پهلوی که دوران او بوده ادامه می دهد.از نظر کربن اسلام دارای زمانی بی زمان یا به تعبیر دیگر زمانی و معانی ئی غیر از معانی تجربی و قابل حس است و بنابراین تاریخ اسلامی تاریخی فراتاریخی است‌‌. شریعت در این نگاه امری ظاهریست و حقیقت دین در واقع باطن آن است. باطنی که برای توضیح خود به یک مرشد و مراد نیاز دارد که از نظر کربن ائمه هستند. به عبارت دیگر هر نص دینی دارای ظاهری است که همان شریعت است و دارای باطنی است که همان حقیقت است. بنابراین شیعیان به خصوص با توجه به مفهوم غیبت منتظر کسی هستند که با ظهورش همه مبانی پنهان نص و معانی وحی الهی را آشکار می کند. امام که با پایان دایره نبوت ادامه راه پیامبر است حامل تفسیر معنوی دین است و حقیقت و شریعت را به هم نزدیک می کند. بنابراین و در میان نحله های گوناگون اسلامی کربن شیعیان را پذیرای حقیقت و باطن دین می داند و تاریخ تشیع جز تاریخی قدسی و خود تشیع جز نگرشی باطنی نیست. این توضیحات سنگ بنای نگاه او در سراسر کتاب و در قرائت او از گروه ها و اندیشه های مختلف از معتزله و اسماعیلیه گرفته تا میرداماد و ملاصدرا است. سایه سید حیدر آملی و شیخ شهاب الدین سهروردی در سراسر کتاب دیده می شود و این نگرش معنوی و باطنی به اسلام اساس کار کربن است.