نمیدانم شما تا چه میزان این حس را می توانید تایید کنید که در هنگام خواندن متون کهن و اصیل فارسی انگار ما با نوع دیگری از زبان سر و کار داریم. در حقیقت متونی مثل شاهنامه یا اشعار و نوشته های شاعرانی همچون حافظ، سعدی، بیهقی و کتاب هایی همچون سیاست نامه خواجه نظام و کلیله و دمنه از دو جهت جذاب و راز آمیز هستند. در درجه اول ما با آثاری روبروییم که زبانی زنده و فاخر در خود دارند یعنی هنگام خواندن آنها حسی والا به خواننده دست می دهد به طور مثال شما نمی توانید ابیات شاهنامه را بخوانید و از لحن حماسی و احساس حماسی و غلیان آن در وجود خودتان خودداری کنید. ویژگی لذت بخش و مهم دیگر تداوم این زبان و کلمات آن است. نگاه کنیم که چه اسرار آمیز و جذاب است که منِ ایرانیِ سالِ ۹۹ می توانم متن کسی را بخوانم که چندین قرن پیش آن را نوشته است و اکثر مطالب آن را بفهمم. شاید همین رازهاست که ایرانیان را با شعر و ادب همنشین کرده بوده است. می گویم بوده است چرا که امروز این موضوع در حال رخت بربستن از حافظه جمعی است‌. اهل دانشگاه علم را تنها در هایدگر می بینند و عامه مردم هم که با حجم پایین و تقریبا صفر مطالعه از شاهنامه و متون ایرانی گذر کرده اند و ساده ترین کلمات را هم به غلط می نویسند. در این میان ما با انسان هایی همچون پرفسور فضل الله رضا روبروییم. کسی که فیزیک و ریاضی تحصیلات رسمی اوست اما دل در گرو شاهنامه و ادب پارسی دارد. کتاب شرح دل نشین  و ساده پرفسور رضا از شاهنامه است که در سه جلد چاپ شده است. دهه پنجاه و دهه هفتاد ظاهرا آخرین بارهایی بوده که انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب دلنشین را چاپ کرده است.جالب است که به طور مثال پرفسور رضا در ابتدای درس های هندسه خود هم از ابیات شاهنامه استفاده میکرده است. انسان هایی اصیل که تک بعدی نیستند  و  تنها به رشته خود نگاه نمی کنند. نوعی از فرهیختگی که امروز کم پیدا می شود.