گاهی افرادی را می بینیم که سرشار از احساس خوشی هستند، آدم هایی که انگار نوری درخشان از درونشان بر دیگران می تابد. آن ها مهربان، آرام، از لذت های کوچک سرمست و از خوشی های بزرگ سپاس گزار هستند. وقتی با چنین افرادی ملاقات می کنید، خیلی زود در می یابید که خوشی فقط یک احساس نیست بلکه می تواند یک چشم انداز باشد. نوعی خوشی دائمی وجود دارد که باعث می شود افرادی که مدام مشغول به خودشان نیستند و در عوض ذهن خود را رها کرده اند، به نوعی از شعف برسند. در این کتاب من از دو کوه سخن گفته  شده که این تلاشی است برای تببین روایت تضاد بین دو جهان بینی اخلاقی متفاوت. کوه اول یک جهان بینی فردگرایانه است که خواسته های نفس را در مرکز قرار می دهد. کوه دوم همان چیزی است که شما ممکن است آن را جهان بینی رابطه گرایانه بدانید و رابطه، تعهد و خواسته های قلب و روح را در مرکز قرار می دهد. استدلال اصلی نویسنده این است که ما در رواج جهان بینی فردگرایانه زیاده روی کرده ایم. ما با نگاه به خودمان به عنوان ماهیتی خودمختار، جامعه را تکه تکه کرده ایم و خود را در معرض بروز شکاف و قبیله گرایی قرار داده ایم و به جایی رسیده ایم که جایگاه فردی و خودبسندگی را تقدیس می کنیم و آن چه را که در قلب و روح هر انسان از همه چیز زیباتر است، می پوشانیم.