یادداشت‌های Rezvan Farhadipour (1)

          "صد سال تنهایی" داستان تنهایی‌های تکرارشونده‌ی یک خانواده هستش، که هر نسل به شکلی متفاوت با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند.
تنهایی می‌تواند هم ویرانگر باشد، مثل آمارانتا و فرناندا، و هم منبع قدرت و استقامت، مثل اورسولا.

با توجه به اینکه خودم تنهایی رو دوست دارم، اما از این کتاب این موضوع رو یاد گرفتم که تنهایی همیشه وجود داره، اما باید با آن تعادلی ساخت؛ نه غرق شد و نه از آن گریخت. از دل این روایت، ارزش‌هایی مثل پایداری، فداکاری مادرانه، و امانت‌داری را دریافت کردم.

پیام شخصی من از این کتاب این است:

> زندگی مجموعه‌ای از تنهایی‌ها و همراهی‌هاست، و هنر ما در این است که یاد بگیریم در میان این چرخه، هم استقامت کنیم و هم پیوند انسانی‌مان را حفظ کنیم.