یادداشت‌های مآهی (1)

          این یادداشت را در حالی می‌نویسم که هنوز حتی به میانه راه هم با دیوید نرسیده ام اما چیزی که مشهود است رفاقت شکل گرفته میان من و دنیای این داستان و دیکنز عزیز است.
امشب هنگامی که بعد از خواندن سی صفحه امروزم در کتاب را بستم، گویا که قسمت جدیدی از سریال مورد علاقه ام را دیده باشم برایم برگشتن به اینجا، شهری دور از ساحل و کشتی اقای پگاتی و امیلی کوچولو سخت بود.
از معجزه دیکنز هم همینقدر بگویم که تو را به واسطه دیوید برای چندین فصل شیفته یک کاراکتر دیگر می‌کند و بعد فقط با یک جمله در این میان تو به تمام آن شیفتگی شک می‌کنی .
نقدی هم اگر بخواهم بنویسم شخصیت بی آلایش، خام و سرشار از معصومیت دیوید است. نمی‌دانم این تا کجا ادامه خواهد داشت اما برای کسی که از چند قرن اینطرف تر دارد این اثر را همراهی می‌کند دیگر این همه خوبی مطلق در یک کاراکتر خسته کننده و مصنوعی است.