یادداشت‌های آوا سمیع فومنی (2)

          نقطه اوج نویسندگی یالوم از نظر من همین کتاب است.
تلفیق دو داستان از زندگی دو انسان متفاوت، با باور هایی متفاوت تر. کتابی عمیق که انسان را وادار میکند ورای تعصبات به دنیا بنگرد و اسیر تکفیر و دوگانه انگاری نشود.
        

          کتاب جالبی بود، یکم نهیلیسم بود ولی در کل برای درک بهتر از دغدغه های بشر کمک کننده است.
یه تیکه هایی از کتاب مثال هایی از دانشمندان و فیلسوفان بزرگ میزنه که جالب ترش هم کرده.
و حرفایی که راجب رنج هم زده با این که چیز جدیدی نیست قابل تأملِ. الکی نیست که میگن:(لقد خلقنا الانسان فی کبد)
زبان نویسنده کمی تندِ و برای برخی مخاطبان شاید زننده باشه منتها برای نوجونا خوبه و حالت کسل کننده نداره.
نقد اش به ایدئولوژی ها و ایین ها جالب ترش هم کرده، نگاه جدیدی(حداقل برای من) درباره مقوله امید داره که بنظرم به حقیقت نزدیک تر.