یادداشت

        خارج از بحث های سیاسی و استعاره هایی که نویسنده برای چاپ کتابش مجبور بوده ازش استفاده کنه،ماجرای بکارت ماریان برام خیلی جالب بود، رفتارش در مواجهه با شرایط پیش آمده و روندی که برای زندگی درپیش میگیره‌. از نظر فنون نویسندگی هم تا جایی که در خاطرم هست،اولین رمانیه که با زاویه دید اول شخص جمع(ما) خوندم هرچند تو فصل اخر زاویه دید راوی تغییر میکنه و تبدیل میشه به اول شخص مفرد(من). به نظرم انتخاب هوشمندانه ای هست برای نشون دادن ما به مثابه ی عوام جامعه،مردم عادی، در مقابل خواص و سیاستمداران.
ماریان هم نماد قربانیان سیاست های حکومت کمونیسته.انسان هایی که قربانی هستن و با سکوت خودشون سعی میکنن همه چیز در ارامش سپری بشه و در اخر دست به کاری میزنن غیر معمول ،انسان های منفعل که دیگران رو درگیر ماجرای خودشون میکنن و در آخر فرار میکنن.