یادداشت مهدی قائمی

شاید ربط چندانی نداشته باشه اما این جمله من رو یاد این موضوع انداخت که:«جالبه که بدن ما هیچ نوری نداره،خون در تاریکی جریان داره و حتی مغزی که نور رو درک می‌کنه هم خودش هیچ موقع نوری ندیده.ما از درون پر از تاریکی‌ایم،اما جالب اینجاست که ما با همین تاریکی میتونیم نور بسازیم.نوری که از فکرمون میاد،از امید حتی از عشق.
ما خود نوری‌م حتی وقتی که هیچ نوری نیست.»