یادداشت محدثه گرافر

        به بیان خود نویسنده، در عین داستانی بودن، همه تلاش بر آن بوده تا روایت مبتنی بر واقعیت باشد. روایت روانی بود و در عین حال احساس مسئولیت قابل تقدیری داشت در جهت آن‌که یک زندگی نامه‌ی صرف نباشد و خواننده را در حد چند جمله هم که شده با آرا و تفکر شهید آشنا کند، که البته کم هم نگفته.
 تا به حال، این همه از شهید آوینی، یک‌جا نشنیده بودم. غالبا پراکنده بود و هرسال، کمی. آن هم در ایام شهادت.
حسرت‌بار است این حجم از مهجوری اندیشه‌های شهید، که اتفاقا این‌قدر هم در دسترس است. کتاب‌ها و نوشته‌های او آن‌طور که باید، جدی گرفته نمی‌شود. 
شاید اول لازم است عاشقان و مدعیان پیروی از راه و مکتب شهادت، شروع کنند!
گاهی لازم است به یک جمله او ساعت‌ها فکر کرد...:

«آرمان‌خواهی انسان مستلزم صبر بر رنج‌هاست»... «مگر نه آن‌که گردن‌ها را باریک آفریده‌اند تا در مقتل کربلای عشق، آسان‌تر بریده شود؟»... «عجب تمثیلی‌ست این‌که علی(ع) مولود کعبه است... یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن»...