یادداشت مرتضی یوسفی‌مقدم

        یک پادشاه دستور ساخت پلی رو صادر می‌کنه. به درخواست پادشاه توی قرارداد ذکر می‌کنند که مهندسِ سازنده و خانواده‌اش باید به مدت دوماه زیر پل اسکان داشته باشند. طبیعیه که در همچین‌شرایطی مهندس تمام تلاشش رو می‌کنه تا سازه‌ی مقاومی طراحی و پیاده‌سازی کنه؛ چون می‌دونه پیامد سستی‌های پروژه، می‌تونه دامن خودش و عزیزانش رو بگیره. یا مثلاً حمورابی حاکم بابِل، قانون می‌ذاره که اگر سقف خونه‌ای ریخت و پسر صاحب‌خونه فوت کرد، پسر معمار هم باید کشته بشه.
یک مثال جالب دیگه که دیدم می‌گفت به اون سوهان‌هایی که سازنده عکس خودش رو روی جعبه چاپ کرده بیش‌تر می‌تونید اعتماد کنید. لزوما به معنی خودپسندی نیست. چون طرف حیثیت خودش رو گذاشته وسط و گره زده به کیفیت محصولش. پس حتما با دغدغه برای ارتقای کیفیت تلاش می‌کنه.
لُب مطلب و مفهوم «پوست در بازی» شاید همین باشه. در واقع نویسنده می‌گه تصمیم‌گیران اگر در ریسک و ضرر انتخاب‌هاشون شریک نشن، تصمیم‌هاشون اعتبار نداره. نویسنده همین مفهوم رو در مدیریت سازمان، اقتصاد، دین، اخلاق، سیاست و خیلی از حوزه‌های دیگه بررسی می‌کنه و با مثال‌های متعدد و جالب، کاربرد این اصل رو به ما نشون می‌ده.
اگر خواستید بیش‌تر با این مفهوم آشنا بشین می‌تونید به اپیزود ۳۳ فصل دوم پادکست بی‌پلاس مراجعه کنید. البته مطالعه‌ی خود کتاب هم در مرحله‌ی بعدی قطعاً توصیه می‌شه :)