یادداشت زهرا حمزه

        فکر کنم من کلا همه کتاب‌هایی که مفهوم ضد جنگ دارن رو دوست داشته باشم. این كتاب آقای آلموند هم از این قاعده مستثنی نبود. داستانش زیبا و روون و ساده بود و جنگ رو از دید بچه‌ای ۹-۱۰ ساله در اواخر جنگ جهانی دوم روایت می‌کنه که پدرش مثل همه هم‌سن‌‌هاش، در حال جنگه و مادرش در کارخونه ساخت مهمات کار می‌‌کنه. جنگ ولی برای این پسربچه‌ی داستان همیشه شبیه یک علامت سواله تا اینکه اتفاقاتی میوفته ومتوجه می‌شه از جنگ بیزاره و هر شب رویای صلح می‌بینه.