یادداشت مسعود بربر

        چقدر دلم برای خواندن داستان‌های کوتاهی از این دست تنگ شده بود. داستانهایی که واقعا ایده دارد، داستانی برای گفتن، که به سادگی روایت شده است و آخرش می‌گویی اوه نه! داستان‌ها را با لحاظ کردن زمانه دال، می‌توان کاملا «مدرسه‌ای» دانست؛ تقریبا در همه داستان‌ها فضایی بسیار دلچسب ساخته شده و دست آخر با عنصر شگفتی پایان یافته است. البته که داستان‌ها را باید در زمانه خود سنجید و بسیاری از ایده‌های داستان‌ها بعدها بارها بازآزموده شده‌اند. خلاصه که جهان رولد دال جهان خوشی است و جهان قصه‌ی ناب خواندن. قصه گفتن بی دغدغه فرم و روایت کاری است که رولد دال خوب بلد است و ما اغلب اصلا بلد نیستیم. باقی کتابهای او را هم خواهم خواند‌.