یادداشت سید حسین مرکبی

        ویژگی آثار یونگر آن است که در عین صبغه‌ی فلسفی‌شان در بحبوحه‌ی واقعه نگاشته شده‌اند. این کتاب به نیست‌انگاری خیمه‌زده بر فضای علوم انسانی پس از جنگ جهانی دوم می‌پردازد؛ فضایی که در آن تمام پارادایم‌های مدرنیسم و انسان‌گرایی به فاجعه رهنمون شده‌اند. فضایی که در آن دیگر نه الهیات دینی و نه انسان‌گرایی مدرن خلأ درون انسان را پر نمی‌کند. کتاب تقریبا جز کمک به شناخت و پذیرش درد این برهوت، راه حلی دیگری ندارد. شاید جز خرده‌نسخه‌ای که در این پاراگراف می‌پیچد:
هیچ کس قوی‌تر از آنی نیست که به مرزهای حقوق خود واقف است و بر اساس این محدودیت‌ها دست به کار ساختن می‌زند. فقط برای اوست که زمان تحقق می‌یابد. یکی از مهره‌های شطرنج لویاتان این است که به نسل جوان وانمود کند خواسته‌ی او با خواسته‌ی میهنش یکی است و از این طریق بهترین قربانی‌ها را از آن خود می‌سازد.